วันนี้เป็นอีกวันที่ต้องกลับบ้านดึก เพราะต้องเตรียมงานในการจัดนิทรรศการ ถามว่าเหนื่อยหรือเปล่า..เฮ่อ..ก็เหนื่อยนะ แต่ว่าในความเหนื่อยนั้นมีความภาคภูมิใจสุดๆๆๆ...ที่จะบรรยาย เพราะงานในครั้งนี้เป็นโครงการครั้งแรกที่ได้ทำ และมีเพื่อนร่วมชะตากรรมคือเด็กๆ ที่น่ารักและพวกเค้าเหล่านี้ก็เป็นผู้ที่ให้ประสบการณ์กับเรา เราประทับใจมาก และจะไม่มีวันลืมวันวานเหล่านี้เลย เพราะในอนาคตเราไม่รู้ว่าเราจะได้เป็นครูอย่างที่เราตั้งใจไว้หรือเปล่า เพราะฉนั้นเราจึงพยายามทำสิ่งนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ ถ้ามีเวลามากกว่านี้ลูกอ๊อดจะทำให้ดีกว่านี้ แต่ด้วยเวลาที่กระชันชิดผลงานจึงมีเท่าที่ความพยายามและความตั้งใจของลูกอ๊อดเท่าที่จะทำได้ แต่แค่นี้ำสำหรับลูกอ๊อดก็ภูมิใจแล้วนะจ๊ะ.........55555......ภูมิใจจัง....เยย เดี๋ยวๆๆๆ..ที่ลืมไม่ได้เลยนั้นก็คือพี่รัญที่คอยช่วยเหลือทุกอย่างเลย..ขอบคุณครับป๋ม..ขอบคุณมากๆๆๆๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น